همواره بین دندانپزشکان از نظر زمان تصمیم گیری جهت ترمیم یک ضایعه پوسیده و یا ارزیابی دوره ای پوسیدگی اختلاف نظر وجود داشته است. هدف از نگارش این مقاله و بخش های بعدی آن ارائه معیارهایی جهت سهولت تصمیم گیری دندانپزشکان در مورد مشکل فوق می باشد.
تصمیم در مورد اقدام به ترمیم پوسیدگی یکی از مهم ترین تصمیم های دندانپزشکی است. تهیه حفره، فرآیندی برگشت ناپذیر بوده و دندان را در مسیر روند ترمیم قرار می دهد.
تمام ترمیم ها به مرور زمان دچار تخریب شده و در صورتی که نتوان آن را پالیش و یا تصحیح کرد باید تعویض شوند. در صورتی که ترمیم قدیمی برداشته شود ناخودآگاه قسمتی از نسج سالم کنار ترمیم قدیمی نیز تراش خورده و حفره وسیعتر می شود و گاهی اوقات ممکن است حتی نیاز به پوشش کاسپ های ضعیف شده توسط ترمیم های غیر مستقیم باشد.
گاهی اوقات در حین اعمال یادشده ممکن است پالپ دندان نیز درگیر شود. به همین خاطر بهتر است تا زمانی که لزوم انجام ترمیم حس نشود از دست زدن به چنین کاری خودداری نمود و با روش های محافظه کارانه و پیشگیرانه طول عمر دندان را افزایش داد. تا همین اواخر معیار شروع کار ترمیمی عبارت بود از اینکه در سطح ضایعه حفره ایجاد شده و یا پوسیدگی در کلیشه رادیوگرافی به عاج رسیده باشد. در صورتی که بخواهیم این معیارها را در تمام موارد صدق دهیم باید تمام پوسیدگی های متوقف شده یا غیرفعال را بی جهت ترمیم کنیم. به همین خاطر امروزه در صورتی که پوسیدگی در کلیشه رادیوگرافی به عاج رسیده باشد و علائم پیشرفت را در خود نشان دهد اقدام به ترمیم آن می شود.
پوسیدگی هایی را که در سطح آنها حفره ایجاد شده باشد نیز باید ترمیم نمود . در مورد پوسیدگی هایی که به عاج رسیده باشند نیز در صورتی که بیمار جزء گروه با ریسک بالا یا متوسط باشد بهتر است عمل ترمیم انجام گیرد.
درجات ریسک پوسیدگی
بررسی ریسک پوسیدگی عبارت است از احتمال بروز پوسیدگی های جدید در دهان بیمار و یا پیشرفت ضایعات قدیمی به این شرط که تمام عوامل اتیولوژیک (مانند رژیم غذایی، زمان، سطح مستعد پوسیدگی و میزان پلاک) ثابت باقی بمانند.
این ارزیابی اهمیت زیادی دارد چون می تواند به دندانپزشک در تصمیم گیری به ترمیم و یا تحت نظر قرار دادن دندان بیمار کمک زیادی کند. همچنین می تواند زمان معاینات دورهای را تعیین نماید. بر همین اساس بیماران به سه دسته با ریسک بالا، متوسط و پایین تقسیم بندی می شوند. توجه به این امر اهمیت زیادی دارد که درجه ریسک بیماران در طول زندگی ممکن است تغییر نماید. به عنوان مثال با تغییر رژیم غذایی ریسک پوسیدگی در بیماران تغییر می کند (مانند دانشجویانی که با ترک خانه رژیم غذای یشان تغییر می کند ، همچنین بیماران مسن پس از رادیوتراپی و یا خوردن آب نبات در بیمارانی که می خواهند سیگار را ترک کنند و عاملی را جایگزین آن نمایند).
