چگونگی ارسال یک پیام واضح
چگونگی ارتباط با بیماران می‌تواند عاملی دوجانبه باشد که یک جنبۀ آن می‌تواند احترام و درک مقابل باشد، جنبه دیگر آن مایوس شدن طرفین.
دانش و مهارت ارتباطی شما پایه ای است برای رسیدن به ارتباط های موفّق.
ارتباط موثّر زمانی رخ می دهد که پیام به صورت واضح ارسال شود(مهارت های گفتاری)
و در مقابل، واکنش مناسب جهت بیان میزان دقت و وضوح پیام دریافتی گرفته شود.(مهارت های شنیداری).
به بیان دیگر:《آیا پیام مرا دریافت کرده اید؟》و یا《 درست شنیده ایم؟》که مشخصاً رابطه ای دوسویه است.
انسان می تواند به صورت شفاهی یا غیرشفاهی و یا به هردو شکل پیام خود بفرستد. پیامی که گوینده می خواهد به شنونده انتقال دهد، تبدیل به رفتارهای آشکار می شود(شفاهی یا غیر شفاهی).
پیام توسط فرد شنونده براساس تجربیات و ذهنیات پیشین او تفسیر می گردد و به دنبال آن احساسات در واکنش به این تفسیر ایجاد می شود و در نهایت فرد در مورد مفهوم پیام داوری می کند. دریافت و یا درخواست واکنش به پیام، این فرصت را به فرستنده می دهد که بداند هدف این پیام به درستی شنیده شده است و یا نیاز به توضیح بیشتر دارد. مطمئن شوید پیام شما به درستی ارسال و دریافت شده است: مثال:
دکتر:خانم X! در طول ارزیابی اولیه، شما به من گفتید که می خواهید دندان های خود را برای تمام عمر نگه دارید، این بسیار خوب است، ماهم همین را برای شما می خواهیم. براساس تشخیص من و ارزیابی شرایط، به شما توصیه می کنم که یک برنامۀ درمانی پریودنتال برای شما داشته باشیم تاسلامت لثه های شما را حفظ کنیم. ترمیم دندان های شما نیازمند لثۀ سالم است و ما نیازمند بستر مناسب برای کارمان هستیم. این بستر، امنیت سرمایه گذاری زمانی و مالی شما را فراهم می کند و سلامتی شما را نیز تضمین می کند. مهمترین هدف، نگهداری سلامت دهان شما است. آیا غیر از این است؟! اگر با این برنامه موافقید، مایلم به شما توضیح دهم که این برنامۀ درمانی دندانی شامل چه چیزهایی است و چه سودی برای شما دارد.
دکتر:خانم! آیا سوالی در مورد برنامه درمانی ای که به شما توصیه کرده‌ام دارید؟ (مکس برای سوال ها) فکر می کنید کدام یک از جنبه های درمان برای شما سودمندتر باشد؟(مکث)کدام یک از مسائل موجب نگرانی شما شده است؟(مکث) پزشک این سوال ها را برای درک واکنش بیمار می پرسد و اگر بیمار پیام پزشک را به روشنی دریافت کرده باشد، او می تواند شروع به درمان کند.
نکته: اظهار درک مطلب از طرف مقابل، نشانۀ قطعی برای فهمیدنِ او نیست.
