طبق آمار تقریباً ۳۰ درصد از درک پیام ها- شما چه فرستنده باشید و چه گیرنده- مربوط به تُن صدا و نشانه های صوتی است و زبان اشاره هم ۶۰درصد پیام است که مجموع آن ۹۰ درصد می شود. روشن است که کلماتی که شما می گویید، مهم اند امّا مسائل دیگر نیز می توانند اثر مهمتری بگذارند. زمانی که افراد به شما می گویند کلمات خود را با دقّت انتخاب کنید، یک نصیحت خوب است، امّا نصیحت بهتر این است که روشی که می خواهید این کلمات را بیان کنید به قّت انتخاب شود.
نشانه های صوتی: چهار نوع نشانۀ صوتی وجود دارد: تُن صدا، حجم و کیفیت آن و سرعت بیان کلمات. اجازه دهید به هریک به صورت جداگانه بپردازیم:
*تُن صدا:
زیر و بمیِ صدای هر فرد منشا ژنتیکی دارد. هر چند عواملی مانند عصبانیت و خستگی نیز روی آن تاثیر می گذارند.
*سرعتِ صحبت کردن:
نشان می دهد که شما تا چه اندازه تند و یا آرام صحبت می کنید. سرعت صحبت کردن شما قسمتی از ساختار شخصیتی شما است. بعضی از افراد انرژی زیادی در صحبت کردن دارند. این افراد زمانی که آهسته تر و با تامل بیشتر سخن می گویند، آرامش بیشتری دارند.
این کاملاً مشهود است که جاهایی که شما در آنجا زندگی کرده اید و یا در آن بزرگ شده اید بر روی سرعت گفتار شما تاثیر بسزایی دارد، مانند تفاوت های گفتاری یک فرد روستایی در مقابل یک فرد شهری، شمالی در مقابل جنوبی و جز آنها.
افزون بر این، بیان مطلب هیجان انگیز نیز بر روی سرعت گفتار شما تاثیر خواهد داشت. عصبانیت و هیجان سبب می شود گفتار شما سرعت یابد.
*حجم:
بلندی یا کوتاهی صدای شما را نشان می دهد. هر فرد یک صدای عادی برای فعالیت های روزانه خود دارد. در برخی موارد بلندی و کوتاهی صدا بستگی به اعتماد به نفس آن فرد دارد. آهستگی صدا نشان‌دهندۀ خجالت و اعتماد به نفس اندک فرد است. هر چند، اگر چه گاهی افراد ضعیف می خواهند با بلند حرف زدن روی نقاط ضعف خود سرپوش بگذارند. برخی افراد تصوّر می کنند، اگر بلندتر صحبت کنند، گفتار آنها فهم پذیرتر خواهد شد و این باعث می شود که قضاوت خود را به پیام هایی که دریافت می کنند نیز گسترش دهند. در بعضی موارد این برداشت کاملاً نادرست است.
در مقاله بعدی به مبحث کیفیت خواهیم پرداخت با ما همراه باشید.
