پوسیدگی های اُکلوزال

در صورتی که بیمار از لحاظ ریسک پوسیدگی در گروه پایین بوده و یا زمان رویش دندان بیش از دو سال باشد، به هیچ درمانی نیاز نیست. ولی اگر دندان در زمان دو ساله اول رویش خود بوده و بیمار جزء گروه متوسط و یا بالا می باشد و یا دچار بیماری سیستمیک (مانند هموفیلی و مشکلات یادگیری که در آینده نتوان بیمار را به نحو صحیح معالجه کرد) باشد، بهتر است از فیشور سیلَنت برای جلوگیری از بروز پوسیدگی‌های آینده استفاده نمود.

فیشورهای رنگ گرفته و دمینرالیزه شده

• در موارد زیر شیارهای رنگ گرفته و دمینرالیزه شده را تحت نظر می گیریم:
• هیچ ضایعه فعال دیگری در دهان بیمار دیده نشده و احتمال بروز پوسیدگی در بیمارپایین باشد.
• شواهد رادیوگرافیک پوسیدگی عاجی وجود نداشته باشند. در صورتی که پوسیدگی عاجی مختصری در رادیوگرافی دیده شود، بهتر است از ترمیم های رزینی پیشگیری استفاده شود. بیمار منظمی که دائماً تحت نظر باشد.

حفره پوسیده

همیشه نیازمند ترمیم می باشد. البته بهتر است حفره کوچکی را که در انتهای یک شیارپیچیده قرار گرفته و کمی وارد عاج شده، توسط ترمیم های رزینی پیشگیری پر کنیم.

ملاحظات اُکلوزالی

پیش از تهیه حفره، اکلوژن بیمار باید بررسی شود . هدف از این کار دور نگه داشتن مارجین های ترمیم از محل تماس کاسپ دندان مقابل می باشد. از ابتدا بهتر است تهیه حفره به نحوی انجام شود که تماس دندان مقابل بر روی نسج سالم دندان باشد (تصویرزیر).

در غیر این صورت بهتر است حفره طوری عریض شود که نقاط تماس اُکلوزالی کاملا روی ماده ترمیمی قرار گیرند و تا حد امکان محل تماس ماده ترمیمی و دندان یا به عبارتی مارجین ترمیم، تحت فشارهای اُکلوزالی دندان مقابل قرار نگیرد (تصویر زیر).

گاهی اوقات دندانپزشکان ترمیم انجام شده را طوری گود می کنند تا به هیچ وجه با دندان مقابل تماس نداشته باشد. این کار از این جهت مشکل زا است که موجب حرکت دندان مقابل وبه هم خوردن اکلوژن و نتیجتاً تماس های زودرس می شود. هدف از ترمیم سطح اکلوزال تقلید کامل آناتومی اُکلوزالی دندان طبیعی بیمار و ایجاد تماس اُکلوزالی در سنتریک اکلوژن و جدا شدن سریع دندان ها به هنگام حرکات طرفی می باشد (تصویر زیر).