پوسیدگی‌های پروکزیمالی
در این موارد به خاطر عدم دسترسی مستقیم به سطح پوسیدگی، تشخیص دشوار بوده و دندانپزشک متکی بر یافته های رادیوگرافیک خواهد بود. با توجه به پیشرفت کُند ضایعات پروکزیمالی، زمانی سطح ضایعه تخریب خواهد شد که پوسیدگی به یک سوم خارجی عاج رسیده باشد. بنابراین در یک بیمار با ریسک پایین، زمانی که ضایعه از محل اتصال عاجی می گذرد و با بررسی رادیوگرافی های دوره ای مشخص می شود که ضایعه در (DEJ) مینایی طول زمان رشد کرده باشد، باید ترمیم انجام شود. البته در صورتی که این بیمار به طور منظم جهت معاینات دوره ای مراجعه کند و تعداد چنین دندان هایی زیاد باشد، می توان ابتدا آنها را تحت نظر قرار داد. در مواردی که بیمار جز گروه ریسک بالا یا متوسط بوده و پوسیدگی به محل اتصال عاجی- مینایی رسیده باشد، ضایعه حتماً باید ترمیم شود. (تصویرزیر)
 |
پوسیدگی‌های پروکزیمالی
