بیمار نافرمان سرشار از اعتراض هستند! آه که چه اندازه انرژی برای کار با آنها باید صرف کرد. آیا هیچ یک از این وضعیت ها در زندگی شما به ایجاد استرس منجر شده است؟
•دانستن اینکه فرد چه می خواهد، ولی نمی توانید او را وادار کنید تا برای پیشبرد کارها تصمیم بگیرد.
•اینکه بدانید دندانپزشکی را بلدید، ولی قادر نیستید که طرح درمان های مورد نظر خود را جامه عمل بپوشانید.
•بیماری دارید که مراقبت های بهداشتی را در منزل انجام نمی دهد و یا در فرایند درمان همکاری نمی کند.
•بیمارانی که یا وقت خود را رعایت نمی کنند و یا بدون اطلاع قبلی در زمان از پیش تعیین شده خود حاضر نمی شوند.
آیا مهارت در ارتباط می تواند در این وضعیت ها کمک کند؟!
آیا مهارت در ارتباط می تواند به پذیرش طرح درمان یا تکمیل درمان، همکاری بیمار در منزل و رعایت های بهداشتی و درمانی منجر شود؟
آیا داشتن مهارت ارتباطی می تواند شما را به مقصود برساند؟آیا مهارت های ارتباطی می تواند موجب کنترل استرس حاصل از بیماران نافرمان شود؟جواب 《آری》است.
اجازه دهید به موقعیت هایی که تولید استرس می کنند نگاهی بیفکنیم وبا استفاده از مهارت های ارتباطی ای که تا کنون فراگرفته ایم آنها را کنترل کنیم.
شما در مقام دندانپزشک می دانید که هر فرد در دهانش احتیاج به چه درمانی دارد تا از سلامت دهان و لبخندی زیبا برخوردار شود.
یاس و ناامیدی زمانی پیش می آید که شما می دانید که بیمار به چه چیزی احتیاج دارد، ولی نمی توانید او را به انجام آن کار ترغیب کنید.
دربیشتر موارد، پس از تشریح پیشنهادات درمانی، دکتر یا منشی از بیمار می پرسد که آیا سوال دیگری باقی است؟ و بیمار می گوید《خیر》، و این تنها جواب است. در اینجا از وضعیت تعهدپذیری سوال نمی شود. بعداً می پرسیم:《چه اتفاقی برای بیمار افتاد؟آیا برای درمان وقت گرفت؟ نگرفت؟چرا؟》
باید جواب 《چرا》را قبل از اینکه بیمار از مطب خارج شود، پیدا کنیم. اگر قرار است که به پیشنهادات شما جواب مثبت ندهد، باید قبل از خروج بیمار، بدانیم که او به چه مسئله ای اعتراض دارد و چه مانعی بر سر راه درمان وجود دارد. فقط در این زمان است که می توانید موانع پذیرش درمان را از پیش رو بردارید.
چگونه می توان اینکار را انجام داد؟ چگونه می توانید بفهمید 《چرا؟》.
وقتی که پیشنهادات درمانی مطرح می شوند، زمانی مناسب برای این پرسش است که آیا سوالی وجود دارد. اما این سوالات را کنترل کنید. ابتدا بفهمید آیا اصولاً هیچ شبههء دیگری در مورد مسائل درمان وجود دارد. سپس به شناسایی موانع بپردازید.
برای مثال:
دکتر:خانم دکتر! آیا پیشنهادهای درمانی را برای شما به گونه ای توضیح داده ام که با آن راحت باشید.
یا اینکه؟
دکتر:خانم بیمار!آیا درباره درمان مسئله ای هست که بخواهید بدانید؟
این پرسش ها سبب می شوند که بیمار بر روی درمان تمرکز کند و خود پرسش هایی را پیش بکشد. شما می خواهید که ابتدا به سوالات فنّی پاسخ دهید تا اینکه وارد مباحثی از جمله مسائل مالی شوید که بالقوّه مانع ایجاد می کنند.
وقتی هرگونه سوال و شبهه برطرف گردید، قدم بعدی این است که اعتراضات احتمالی را بررسی کنیم.
باید از بیمار بخواهیم که متعهد به شروع و ادامه درمان شود و همزمان سعی کنید تا موانع را از سر راه بردارید. البته اگر هیچگاه نفهمیم برای پذیرش درمان چه مانعی وجود وجود دارد، نمی توان آن مانع را از سر راه برداشت.
